Prezydent Kim Il Sung

Prezydent Kim Il Sung urodził się w Mangyongdae, w Pjongjangu, 15 kwietnia Juche 1 (1912), jako najstarszy syn Kim Hyong Jika i Kang Pan Sok.

Jego ojciec nazwał go Song Ju, mając nadzieję, że stanie się on filarem kraju.

Jego dzieciństwo spędził, często przemieszczając się po różnych częściach Korei i Chin razem z rodzicami, którzy zaangażowani byli w działalność rewolucyjną.

Zdobycie dobrej znajomości chińskiego było możliwe dzięki naukom w chińskiej szkole, co było zasługą ojca Kim Il Sunga. To znacząco przyczyniło się do jego przyszłej wspólnej walki z Japończykami razem z chińskim ludem.

W marcu 1923 roku, podążając za wyższą ideą swojego ojca, Kim Il Sung udał się w podróż 250 mil z Badaogou w Chinach do Mangyongdae, aby lepiej poznać sytuację w swoim kraju, i rozpoczął naukę w Szkole Changdok w Chilgol, miejscu rodowym swojej matki.

W styczniu 1925 roku, dowiedział się, że jego ojciec został ponownie aresztowany przez japońską policję, i zdecydowanie opuścił Mangyongdae, z mocnym postanowieniem, że nie wróci, dopóki Korea nie odzyska niepodległości.

W czerwcu 1926 roku, po śmierci ojca, Kim Hyong Jika, został przyjęty do Szkoły Wojskowo-Politycznej Hwasong Uisuk, dwuletniej szkoły wojskowo-politycznej należącej do organizacji antyjapońskiej w Huadian, w Chinach, gdzie zorganizował Unię „Precz z Imperializmem” i został uznany za jego przywódcę 17 października tego samego roku.

Opuszczając Szkołę Hwasong Uisuk po półrocznym studium, Kim Il Sung kontynuował działalność rewolucyjną na pełną skalę i przeniósł swoje działania rewolucyjne do Jilin.

Podczas nauki w Gimnazjum Jilin Yuwen, zreorganizował Unię „Precz z Imperializmem” w Ligę Młodzieży Antyimperialistycznej, bardziej masową organizację, 27 sierpnia 1927 roku, oraz założył Młodzieżową Ligę Komunistyczną Korei 28 sierpnia.

Zorganizował także różne organizacje masowe i prowadził walkę przeciw japońskiej okupacji.

Wyjaśnił ścieżkę rewolucji koreańskiej oraz strategiczne i taktyczne problemy w realizacji jej głównego zadania na spotkaniu w Kalun od 30 czerwca do 2 lipca 1930 roku.

Założył pierwszą organizację partyjną – Stowarzyszenie na Rzecz Gromadzenia Towarzyszy – 3 lipca w Kalun, oraz zorganizował Koreańską Armię Rewolucyjną, polityczno-paramilitarną organizację przygotowującą się do walki zbrojnej przeciwko Japończykom, w Guyushu, w powiecie Yitong, 6 lipca tego samego roku.

Utworzył Ludową Armię Partyzancką Antyjapońską (później przekształconą w Koreańską Ludową Armię Rewolucyjną), stałą armię rewolucyjną, 25 kwietnia 1932 roku, poprowadził walkę zbrojną przeciwko japońskiej okupacji, wyzwolił kraj 15 sierpnia 1945 roku i triumfalnie powrócił do domu we wrześniu tego samego roku.

Utworzył Centralny Komitet Organizacyjny Partii Komunistycznej Korei Północnej i ogłosił założenie Partii 10 października 1945 roku.

Utworzył Tymczasowy Ludowy Komitet Korei Północnej, został wybrany przewodniczącym 8 lutego 1946 roku i opublikował 20-Punktowy Program.

Utworzył Partię Robotniczą Korei Północnej poprzez połączenie Partii Komunistycznej z Nową Partią Demokratyczną w sierpniu 1946 roku.

Sukcesywnie prowadził zadania rewolucji antyimperialistycznej i antyfeudalnej demokracji w krótkim czasie.

Zorganizował pierwsze demokratyczne wybory i ustanowił Zgromadzenie Ludowe Korei Północnej, gdzie został wybrany przewodniczącym Komitetu Ludowego Korei Północnej, nowego centralnego organu władzy państwowej, oraz wyznaczył zadania na okres przejścia do socjalizmu.

Przekształcił Koreańską Ludową Armię Rewolucyjną w Koreańską Armię Ludową, regularne siły zbrojne rewolucyjne, w lutym 1948 roku.

9 września 1948 roku założył KRLD, zjednoczony rząd centralny koreańskiego narodu, i został wybrany premierem Rządu, głową państwa, jednogłośnie przez cały koreański naród.

Zwołał Wspólne Posiedzenie Plenarne Centralnych Komitetów Partii Robotniczych Korei Północnej i Południowej 30 czerwca 1949 roku, gdzie został wybrany przewodniczącym Partii Pracujących Korei.

Od 25 czerwca 1950 roku do 27 lipca 1953 roku prowadził Wielką Wojnę o Wyzwolenie Ojczyzny do błyskotliwego zwycięstwa, broniąc suwerenności narodowej i przyczyniając się do osłabienia imperializmu amerykańskiego.

5 sierpnia 1953 roku, na 6. Posiedzeniu Plenarnym Komitetu Centralnego Partii, przedstawił podstawową linię po wojnie w zakresie budowy gospodarki i przewodził walce o jej wdrożenie.

Pchnął naprzód rewolucję socjalistyczną, mającą na celu przekształcenie stosunków produkcji na zasady socjalistyczne zarówno w miastach, jak i na wsi, równolegle z gospodarką powojenną.

Ponownie został wybrany na przewodniczącego Komitetu Centralnego na 3. i 4. Kongresach Partii Pracujących Korei (kwiecień 1956 i wrzesień 1961).

Wprowadził nową koncepcję nieprzerwanej rewolucji i zdefiniował trzy rewolucje – ideologiczną, techniczną i kulturalną – jako jej główną treść.

Zwołał 5. Posiedzenie Plenarne 4. Komitetu Centralnego Partii w grudniu 1962 roku i przedstawił nową strategiczną politykę jednoczesnego prowadzenia budowy gospodarczej i obronnego, aby móc skutecznie stawić czoła coraz bardziej zuchwałym działaniom imperialistów amerykańskich zmierzającym do wywołania kolejnej wojny.

Został wybrany na sekretarza generalnego Komitetu Centralnego Partii Pracujących Korei na 14. Posiedzeniu Plenarnym 4. Komitetu Centralnego Partii, które odbyło się w październiku 1966 roku.

Pomyślnie prowadził historyczne zadania industrializacji od 1957 do 1970 roku.

Zgodnie z nową Konstytucją Socjalistyczną KRLD, przyjętą na pierwszym posiedzeniu Najwyższego Zgromadzenia Ludowego w grudniu 1972 roku, został wybrany na prezydenta KRLD.

Ponownie został wybrany na sekretarza generalnego Komitetu Centralnego na 5. i 6. Kongresach Partii Pracujących Korei (listopad 1970 i październik 1980).

Określił kształtowanie całego społeczeństwa na zasadzie Dżucze jako ogólny cel rewolucji koreańskiej.

Pracował nieustannie dla Partii i rewolucji, dla kraju i ludzi, dla globalnej niepodległości do ostatnich chwil swojego życia i zmarł nagle o drugiej w nocy 8 lipca 1994 roku w swoim biurze.

Całe życie żył zgodnie z dewizą „Lud to mój Bóg”.

Otrzymał tytuły Generalisimusa KRLD, Bohatera KRLD (trzykrotnie) oraz Bohatera Pracy.

Spotkał się z ponad 70 000 zagranicznymi gośćmi, w tym z głowami państw i rządów oraz liderami partyjnymi, odbył oficjalne i nieoficjalne wizyty w 87 krajach na 54 okazjach.

Otrzymał ponad 180 najwyższych odznaczeń z ponad 70 krajów i organizacji międzynarodowych, tytuły honorowego obywatelstwa ponad 30 miast, tytuły honorowego profesora i doktora honoris causa z 20 renomowanych zagranicznych uniwersytetów oraz 165 920 prezentów od głów państw i rządów oraz liderów partyjnych z 169 krajów.

W Chinach i Mongolii postawiono pomniki Kim Il Sunga, ustanowiono Międzynarodową Nagrodę Kim Il Sunga i przyznano ją, a ponad 480 ulic, instytucji i organizacji w ponad 100 krajach nazwano jego imieniem.

Jego klasyki zostały przetłumaczone na ponad 60 różnych języków i wydano łącznie 24,57 miliona egzemplarzy w 110 krajach.